بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
اصبغ بن نباته می‏گوید: وقتی که از اطراف برای امیرالمؤمنین علی (ع) در عصر خلافتش، اموالی می‏آوردند، افراد مستحق را جمع می‏کرد و سپس با دست خود آن اموال را جدا می‏کرد آنگاه می‏فرمود:
یا صفراء یا بیضاء لاتغرینی، غریا غیری.
«ای دینار و ای درهم، مرا فریب ندهید، غیر مرا بفریبید»
و می‏فرمود:
هذا جنای و خیاره فیه‏gggggاذا کل جان یده الی فیه‏
«این چیده من، و بهترها و برگزیده‏هایش هم در آن است (و نخورده‏ام) در حالی که هر چیننده‏ای دستش در دهانش می‏باشد و (خوبهایش را) خودش می‏خورد.»
بعد از کنار بیت‏المال فاصله نمی‏گرفت تا همه آن را تقسیم‏بندی می‏کرد و به افراد مستحق می‏داد، سپس امر می‏کرد که جای بیت‏المال را جارو کنند و آب در آن بپاشند، بعد دو رکعت نماز می‏خواند و پس از نماز می‏فرمود: «ای دنیا! خود را به من منما و مرا شیفته خود مگردان، و رابطه اشتیاق با من برقرار مکن که من ترا سه طلاق گفته‏ام که در آن بازگشتی نیست.»
و کان یقول یا دنیا غری‏gggggسوای فلست من اهل الغرور
می‏فرمود: ای دنیا غیر مرا فریب بده که من از فریفتگان تو نیستم.»
چنین قفس نه سزای چو من خوش الحان است‏gggggروم به گلشن جانها که مرغ آن چمنم‏