بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
یکی از علما و حکما و فیلسوفان، محقق شیعه محمدبن حسن، معروف به «خواجه نصیر طوسی» است که در 11 جمادی الاولی سال 597 ه.ق در طوس متولد شد و بسال 672 (ذیحجه) در سن 75 سالگی در بغداد وفات کرد، قبرش در کاظمین است، و روی سنگ قبرش نوشته شده و کلبهم باسط ذراعیه بالوصید: «و سگ آنها دستهای خود را بر دهانه عار گشوده بود.»
و در تاریخ فوت او این رباعی را گفته شده:
نصیر ملت و دین پادشاه کشور فضل یگانه‏ای که چه او مادر زمانه نزاد
بسال ششصدو هفتاد و دو به ذیحجه بروز هیجدهم در گذشت در بغداد
نقل شده روزی نامه‏ای بدست این عالم بزرگ رسید که با کلمات زشت از او بدگوئی شده بود، از جمله این سخن زشت را خطاب به او نوشته بودند یا کلب:« ای سگ پسر سگ.»
خواجه نصیر، جواب آن نامه را با کمال متانت نوشت، از جمله نوشت اینکه به من سگ گفته‏ای صحیح نیست، زیرا سگ با چهار دست و پا راه می‏رود و ناخنهای دراز دارد، ولی من قامت راست دارم و روی دو پا راه می‏روم و ناخونهایم پهن است، ناطق هستم و خنده بر لب دارم، پوست بدنم آشکار است، ولی پوست بدن سگ بواسطه پشم بدنش پوشیده شده است، بنابراین، این نشانه‏ها بیانگر آن است که من با سگ فرق بسیار دارم به همین منوال بقیه ناسزاگوئیها را پاسخ داد، بی آنکه یک کلمه زشتی به کار برد.
گویند: هنگام وفات خواجه نصیر، به او گفتند: اجازه بده جنازه تو را به نجف اشرف ببریم و آنجا دفن کنیم، در پاسخ گفت: من از امام کاظم(ع) خجالت می‏کشم که وصیت کنم جنازه‏ام را زا کاظمین (ع) بیرون برند.