بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
محمد بن‏أبی عمیر (مشهور به ابن ابی عمیر) از شاگردان خاص و مورد اطمینان امام موسی بن جعفر(ع) و امام رضا و امام جواد (علیهم السّلام) بود، او مرد علم و فقه و عبادت و زهد بود، او به قدری علاقه به عبادت خدا داشت، که بعد از نماز صبح، به سجده شکر می‏افتاد و تا هنگام ظهر سر از سجده بر نمی داشت.
او در نقل روایات به قدری مورد اطمینان بود که فقهاء و محدّثین می‏گفتند: «مراسیل او مثل مسانید او است» (یعنی اگر او روایتی از شخصی نقل کند، گر چه راویان سند حدیث را ذکر نکند، در اطمینان، مانند آن است که راویان را ذکر نماید.)
او با اینکه از محدّثین بزرگ و فقهای عالیمقام بود، تجارت نیز می‏کرد، و از این راه، معاش خود را تأمین می‏نمود، از خصلتهای انسانی و اخلاقی او در این راستا، اینکه:
شخصی ده هزار درهم بدهکار«ابن ابی عمیر» شد، از قضای روزگار، این شخص، اموالش را از دست داد و فقیر شد، و دیگر آهی در بساط نداشت تا بدهکاری خود را ادا کند، خانه خود را به ده هزار درهم فروخت، و آن مبلغ را برداشت و به سوی منزل «ابن ابی عمیر» رهسپار گشت، وقتی به در خانه او رسید، کوبه در را کوبید، و ابن ابی عمیر از خانه بیرون آمد. آن شخص گفت: «بدهکاری خود را آورده‏ام، این مبلغ را بگیر.» ابن ابی عمیر به او گفت: «این پول را از کجا آورده‏ای؟ آیا به تو ارث رسیده است؟ گفت: نه.
- آیا کسی این پول را به تو بخشیده است؟ گفت: نه، بلکه خانه‏ام را فروخته‏ام تا قرض خود را ادا کنم.
ابن ابی عمیر گفت: ذریح بن محاربی، نقل کرد که امام صادق(ع) فرمود: لا یخرج الرجل عن مسقط رأسه بالدّین، ارفعها فلا حاجة لی فیها...
:«انسان بخاطر پرداخت وامش، از خانه‏اش، بیرون نمی‏رود، این پول را بردار و ببر، نیازی به آن ندارم.»
در حالی که ابن ابی عمیر در آن وقت - حتی - به یکدرهم پول، نیازمند بود، از آن پول چیزی قبول نکرد. این است خصلت عالی یک بازاری مسلمان و وارسته!