بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
پیامبر اسلام (ص) با اصحاب خود به گرد هم نشسته بودند ناگاه بانوئی بنام «اسما» دختر یزید انصاری به حضور آنحضرت آمد و گفت: پدر مادرم بفدایت ای رسولخدا! من به نمایندگی از زنان به حضور شما برای طرح یک سؤال آمده‏ام، سؤالم این است که:
خداوند تو را به عنوان پیامبر، به سوی انسانها از مرد و زن فرستاده است، ما به تو و خدای تو ایمان آوردیم، ولی دستورات شما ما زنان را در خانه‏ها محبوس کرده و دستمان را از امور اجتماعی و سیاسی کوتاه نموده و در خانه‏ها خزیده‏ایم و وسیله اطفاء شهوت مردان، و حمل فرزندان آنها شده‏ایم، ولی شما مردان به خاطر تجمع، جماعات، عیادت بیمار، تشییع جنازه و حج بعد از حج بر ما برتری یافته‏اید، و از همه اینها بالاتر، جهاد در راه خدا است، که ما از شرکت در حج بر ما از شرکت در آن محروم هستیم، و اگر شما مردان، از خانه خود برای شرکت در حج، و جهاد بیرون رفتید، ما در غیاب شما اموال شما را نگه می‏داریم، لباس برای شما می‏بافیم، و کودکان شما را پرورش می‏دهیم افما نشارککم فی هذا الا جر و الخیر: « آیا ما در پاداش کارهای نیک (اجتماعی و سیاسی) شما شرکت نداریم؟!»
پیامبر (ص) با تمام رخ به اصحاب رو کرد و فرمود: «آیا شما تا کنون سؤالی از بانوئی شنیده‏اید که بهتر از سؤال مذهبی این بانو (اسماء) باشد؟!»
سپس آنحضرت به اسماء رو کرد و فرمود: ای بانو بشنو و به زنانی که به نمایندگی آنها به اینجا آمده‏ای ابلاغ کن که:
ان حسن تبعل المراة لزوجها، و طلبها مرضاته، و اتبا عهاله، یعدل ذلک کله
: « پاداش شوهرداری نیک زن، و کوشش او برای تحصیل خشنودی شوهر، و پیروی او از شوهرش، برابر همه این پاداشهای (جماعات و حج و جهاد و...) مردان است».
اسماء به سوی زنان باز گشت، در حالی که ذکر خدا می‏گفت، به جمع بانوان رسید و سخن پیامبر (ص) را به آنها ابلاغ نمود، همه شادمان شدند و از آن پس، اسماء را به عنوان نماینده خود به سوی رسولخدا (ص) نامیدند.