بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
روزی حضرت سلیمان (ع) با اسکورت و شکوه پادشاهی عبور می‏کرد در حالی که پرندگان بر سرش سایه افکنده بودند و جن و انس در اطرافش با کمال ادب و احترام عبور می‏نمودند، در مسیر راه دید عابدی در گوشه‏ای مشغول عبادت خدا است.
آن عابد هنگامی موکب پر شکوه سلیمان را دید، به پیش آمد و گفت: «ای پسر داود! براستی خداوند سلطنت و امکانات عظیمی در اختیارت نهاده است!»
حضرت سلیمان که هرگز به جاه و مقام، دل نبسته بود و مقامات ظاهری، او را مغرور ننموده بود به عابد چنین فرمود:
«لتسبیحة فی صحیفة مؤمن خیر ممّا اعطی ابن داود، فانّ ما اعطی ابن داود یذهب و التّسبیح تبقی.»
«ثواب یک تسبیح خالص در نامه عمل مؤمن، از همه آنچه خداوند به سلیمان داده بیشتر است، زیرا ثواب آن ذکر، در نامه عمل، باقی می‏ماند ولی سلطنت سلیمان از بین رفتنی است».