بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
سلیمان بن جعفر می‏گوید همراه امام هشتم حضرت رضا (ع) برای انجام کاری عبور کردیم، تا اینکه من خواستم به خانه‏ام باز گردم، حضرت به من فرمود: «با من بیا و امشب در خانه ما باش».
دعوت حضرت را پذیرفتم و به خانه آنحضرت رفتم، آنحضرت به غلامان خود نگاه کرد دید آنها مشغول آماده کردن گل و ساختن دیوار اصطبل هستند، در این میان دید یک نفر غلام سیاهی که غریب بود در آنجا کار می‏کند، به غلامان خود فرمود: این غلام سیاه در اینجا چه می‏کند؟
آنها عرض کردند: او را به عنوان کارگر اجیر کرده‏ایم تا ما را کمک کند و چیزی در مقابل کارش به او بدهیم.
امام رضا (ع) فرمود: قاطعتموه علی اجرته: «آیا مزد او را با او قرار داد و تعیین نموده‏اید؟»
غلامان عرض کردند: نه، بلکه او آمده برای ما کار کند در برابر آنچه ما راضی شدیم مزدی به او بدهیم.
امام از این شیوه ناراحت شد و بر آن غلامان غضب کرد و حتّی با تازیانه آنها را زد که چرا مزد کارگر را تعیین نکرده‏اند
سلیمان بن جعفر می‏گوید: من به امام هشتم (ع) عرض کردم: چرا شما این گونه خشمگین شده‏اید؟
امام رضا (ع) فرمود: من مکرّر این غلامان را از تعیین نکردن مزد کارگر نهی کرده‏ام، و سفارش اکید نموده‏ام که هر کارگری را که برای کار می‏آورید، در مورد مزد او با او قرار داد کنید، ای سلیمان! این را بدان که اگر مزد کارگری را تعیین نکنی و در آخر کار، سه برابر مزد معمول به او بدهی باز گمان می‏کند که از مزد او کم نموده‏ای، و هنگامی که مزد او را تعیین نمودی و در آخر کار اگر همان مزد او را بدهی از تو تشکر می‏کند.
«فان زدته حبّة عرف ذلک لک و رأی انّک قد زدته.»
«و اگر به اندازه یک حبّه بر مزد مقرر را بیفزائی، از تو قدرشناسی می‏کند و اعتقاد می‏یابد که تو بر مزدش افزوده‏ای».