بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
اواخر عصر پیامبر (ص) بود، پیامبر (ص) علی (ع) را برای ارشاد مردم یمن و حکومت و قضاوت بین آنها به یمن و حکومت و قضاوت بین آنها به یمن فرستاد، در آن ایام حادثه عجیبی به شرح زیر در یمن رخ داد:
گروهی برای شکار شیری، گودال عمیقی را کنده و شیری را در میان آن محاصره نموده و در اطراف آن گروه لغزیده، برای حفظ خود دست چهارمی را، و سرانجام هر چهار نفر بر اثر جراحات، مردند.
در مورد خونبهای آنها، بین بستگانشان، اختلاف و نزاع شد، به طوری که شمشیرها را برهنه کردند تا به جان هم بیفتند.
امام علی (ع) از جریان اطلاع یافت و نزد آنها رفت و فرمود: من در میان شما داوری می‏کنم، و اگر به داوری من رضایت ندارید، به حضور پیامبر (ص) بروید تا میان شما قضاوت کند.
آنگاه فرمود: فرد اول که طعمه شیر قرار گرفته، دیه‏ای ندارد و دیه او بر کسی نیست، ولی باید بستگان او یکسوّم دیه یک انسان را( مثلاً از صد شتر...33 شتر) به اولیاء دوّمین مقتول بپردازند، و بستگان دوّمی، دوسوّم دیه را به اولیا سوّمین مقتول بپردازند، و بستگان سوّمی، دیه کامل را (مثلا صد شتر را) به اولیا مقتول چهارم بپردازند.
آنان به قضاوت آنحضرت تن رد ندادند. به مدینه نزد رسولخدا (ص) رفتند و جریان را نقل نمودند، پیامبر (ص) به آنها فرمود: اَلْقَضاءُ کَماقَضی عَلِیُّ: «قضاوت صحیح همان است که علی (ع) قضاوت نموده است»
باید توجّه داشت که مطابق این قضاوت، امام خونبهای مقتول چهارم را میان اولیای سه نفر مقتول قبلی بطور مساوی تقسیم نموده است، زیرا بستگان اولی یکسوّم را به اولیاء دوّمی دادند، و بستگان دوّمی دو سوّم دیه را (که یک سوم آن از خودشان بود) داده‏اند، و بستگان سوّمی همه دیه را که دو سوم آن از دیگری بود پرداخته‏اند.