بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
یکی از بستگان امام صادق(ع) در غیاب آنحضرت به ناسزاگوئی به آنحضرت پرداخت و نزد مردم از آنحضرت بدگوئی می‏کرد. شخصی به محضر امام صادق(ع) آمد و جریان را به اطلاع امام رسانید.
امام صادق(ع) هماندم به کنیز خود فرمود: آب وضو بیاور، او آب آورد، و امام وضو ساخت و مشغول نماز شد.
حماد لحّام می‏گوید: من در آنجا بودم، با خود گفتم اکنون امام به آن ناسزا گو نفرین خواهد کرد، ولی برخلاف تصور من دیدم آنحضرت دو رکعت نماز خواند و بعد از نماز عرض کرد: «خدایا من حقم را به او بخشیدم، تو از من بزرگوارتر و سخی‏تر هستی، او را به من ببخش و مؤخذه‏اش مفرما!»
سپس رقّت و ترحم خاصّی به آنحضرت دست داد، و همچنان در مورد آن شخص ناسزاگو دعا کرد، و من از کار آن امام بزرگوار تعجب کردم.