بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
فرزند مرحوم آیت اللّه اشرفی اصفهانی (چهارمین شهید محراب) نقل می‏کرد:
حدود چهل سال قبل که 15-14 ساله بودم روزی در قم به حمّام رفتم، هنگام ورود به گرم خانه، وارد خزینه شدم و بیرون آمدم، دیدم یکی از آقایان سر خود را صابون زده و روی چشمانش نیز از کف صابون پوشیده است، و با دست دنبال ظرف آب می‏گردد، بلافاصله ظرفی را که نزدیکم بود برداشته و از خزینه پر از آب ساختم و دوبار روی سر وی ریختم.
آن مرد نورانی، نگاه تشکرآمیزی به من انداخت و پرسید: آیا شما هم سرخود را شسته‏اید؟
عرض کردم: خیر تازه به حمّام آمده‏ام.
سرانجام به گوشه‏ای رفته و سر و صورت خود را صابون زدم، قبل از آنکه آب به سرم بریزم ناگاه دو ظرف آب، روی سرم ریخته شد، چشم خود را باز کردم، دیدم آن مرد بزرگ به تلافی خدمت من، با کمال بزرگواری محبّت کرده است.
بعد به خانه آمدم و موضوع را به پدرم گفتم، ولی چون او را نمی‏شناختم، نتوانستم معرفی کنم.
بعد از مدتی یکی از روزهای عید مذهبی که با پدرم به منزل علماء می‏رفتیم، ناگاه چشمم به همان مرد نورانی که در حمّام دیده بودم افتاد و او را به پدرم نشان دادم، پدرم فرمود: عجب! ایشان حاج آقا روح اللّه خمینی است.