بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
عصر خلفاء بود، جمعی از موالی (غلامان آزاد شده) به عنوان شکایت به حضور امام علی(ع) آمدند، و شکایت خود را چنین مطرح کردند: «در عصر رسولخدا(ص) هیچگونه تبعیضی بین عرب و غیر عرب نبود، همه انسانها در تقسیم بیت المال و در امر ازدواج بطور مساوی از حقوق اقتصادی و اجتماعی برخوردار بودند، افرادی مثل بلال و صهیب و سلمان در عهد رسولخدا(ص) با زنان عرب ازدواج کردند، ولی امروز سران قوم بین ما و اعراب، تفاوت قائلند و ما را از مزایای اجتماعی محروم کرده‏اند.»
امام علی(ع) به آنها فرمود: من با سران قوم در این باره صحبت می‏کنم تا برای رفع تبعیض اقدام جدی کنند.
امام علی(ع) با سران دیدار کرد و جریان را گفت، ولی آنها نپذیرفتند.
و فریاد می‏زدند: چنین چیزی (تساوی بین عرب و عجم) ممکن نیست. امام علی(ع) در حالی که خشمناک بود نزد شاکیان آمد و فرمود: با کمال تأسف آنها حاضر نیستند با شما بطور مساوی، رفتار نمایند، با زنهای شما ازدواج می‏کنند، و در ادای حقوق و عطایا حق شما را نمی‏پردازند (و این روش، درست نیست، اکنون که در این وضع هستید من برای سامان گرفتن وضع اقتصادی و اجتماعی شما، به شما پیشنهاد می‏کنم بروید) تجارت کنید، خداوند به زندگی شما برکت عنایت فرماید، چرا که از رسول خدا(ص) شنیدم فرمود:
الرّزق عشرة اجزاء تسعة اجزاء فی التجارة و واحدة فی غیرها.
:«طریقه معاش روزانه دارای ده قسمت است که نه قسمت آن در تجارت و خرید و فروش است و یک قسمت آن در غیر تجارت می‏باشد.»
به این ترتیب امام علی (ع) با توجه خاصّی به رسیدگی امور مالی طبقه محروم می‏پرداخت و وقتی نتیجه نگرفت، آنها را به پیشه تجارت و بازرگانی راهنمائی کرد تا معاش زندگی خود را تأمین نمایند.