بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
رضاخان در 24 اسفند سال 1256 شمسی در آلاشت سواد کوه مازندران به دنیا آمد و در تاریخ 4 مرداد 1323 در سن 67 سالگی بر اثر سکته در ژوهانسبورگ (واقع در آفریقای جنوبی) از دنیا رفت، جنازه‏اش را به مصر بردند و پس از حدود شش سال، آن را به ایران آوردند.
رضاخان در سوم اسفند 1299 در تهران کودتا کرد و به عنوان «سردار سپه» بر ارتش مسلط شد و در 21 آذر 1304، از طرف مجلس فرمایشی مؤسسان به سلطنت رسید، و همه دوران سلطنت او شانزده سال بود و در سال 1320 بر اثر ورود متفقین (انگلیس، شوروی و آمریکا) در جنگ جهانی دوّم، از ترس اسارت بدست قوای روس، از ایران گریخت، و نخست او را به جزیره موریس انگلستان بردند و سپس از آنجا به جزیره ژوهانسبورگ و در آنجا مرد.
رضاخان، قبل از کودتا نخست با زنی بنام صفیّه ازدواج کرد و از او صاحب یک دختر بنام «همدم السّلطنه» شد (که داستانش در جلد اول این کتاب داستان ششم آمده است).
دوّم‏ین همسر او «تاج الملوک» مادر محمّدرضا بود، این زن دختر یک میر پنج بود و اصلاً از اهالی آذربایجان شوروی بود که پس از انقلاب بلشویکی به ایران آمده بود.
رضاخان از این زن دارای چهار فرزند به این ترتیب شد: شمس، محمّدرضا، اشرف (دوقلو) و علیرضا.
سومین زن همسر رضاخان زنی بنام «توران» از طایفه قاجار بود که در سال 1306 با وی ازدواج کرد، و پس از یکسال او را طلاق داد، و از او یک فرزند بنام غلامرضا به وجود آمد، در همین یکسال هم، همیشه بین مادر محمّدرضا و او، به علت حسادت، دعوا و جنجال بود.
یکی دو سال بعد، رضاخان با دختر مجلل الدّوله، بنام عصمت الملوک دولتشاهی (که او نیز از طایفه قاجار بود و پدرش نواده فتحعلی شاه بود) ازدواج کرد، و فرزندان رضاخان از عصمت عبارتند از: عبدالرضا، احمدرضا، محمودرضا، فاطمه و حمیدرضا.
با خروج رضاخان از ایران، جدال میان مادر محمّدرضا و عصمت خاتمه یافت، به این ترتیب که مادر محمّدرضا، عصمت را از کاخ گلستان بیرون کرد.