بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
حکیم ابوالقاسم فردوسی حماسه سرای بزرگ ایران، پیرو مذهب تشیّع (متوفّی 411 هجری قمری) حدیث سفینه را به اشعار زیبای خود در آورده است، حدیث سفینه عبارت از این است که پیامبر (ص) فرمود:
مثل اهلبیتی فیکم مثل سفینة نوح من رکبها نجی و من تخلّف عنهاغرق.
:«مثال خاندان من در میان شما همانند کشتی نوح (ع) است، هر آنکس که بر آن سوار شد نجات یابد، و هر آنکس که از آن رو گردانید غرق شده و به هلاکت می‏رسد.»
فردوسی در بیان این حدیث چنین سروده است:
حکیم این جهان را چو دریا نهادggggg بر انگیخته موج از او تند باد
چو هفتاد کشتی بر او ساخته‏ggggg همه بادبانها بر افروخته‏
کی پهن کشتی بسان عروس‏gggggبیاراستی همچو چشم خروس‏
محمّد (ص) بدو اندرون با علی‏ggggg همان اهلبیت نبیّ و ولیّ‏
خردمند کر دور دریا بدیدgggggکرانه، نه پیدا و بن ناپدید
بدانست کو موج خواهد زدن gggggکز از غرق بیرون نخواهد شدن
بدل گفت اگر با نبیّ و وصیّ gggggشوم غرقه دارم دو یار و فیّ
همانا که باشد مرا دستگیر gggggخداوند تاج و لوا و سریر
خداوند جوی و می انگبین gggggهمان چشمه شیر و ماء معین
فردوسی این اشعار را زمانی سرود و خواند که شیعه را «رافضی» و خارج از اسلام می‏خواندند، و سلطان محمود، بر خوردی خشن با شیعیان داشت و هیچکس حق دم زدن نداشت، جز آنکه در جوّ ساخته شاه محمود گام بردارد.