بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
یکی از ویژگیهای آیت اللّه العظمی بروجردی (ره) مبارزه با هرگونه خرافات، و حساسیت شدید در برابر منکرات بود، در این مورد به دو فراز زیر توجه کنید:
روزی آیت اللّه بروجردی در حال ورود به حرم حضرت رضا(ع) بود که، آخوندی را دید که به عنوان احترام به حضرت رضا(ع) به سجده افتاد، آقا با دیدن این صحنه شدیداً ناراحت شد و عصای خود را محکم بر پشت آن آخوند فرود آورد و فرمود: این چه کاری است که می‏کنی؟ تو با این عملت، مرتکب دو گناه می‏شوی:
1. سجده برای غیر خدا.
2.روحانی هستی و چنین کاری را انجام می‏دهی و این سبب می‏شود که دیگران هم از تو پیروی کنند.
یکی از علماء نقل کرد: روزی آیت اللّه بروجردی از خانه‏اش بیرون آمد، یکی از زوار که پیرمردی بود، جلو آقا آمد و روی پای ایشان افتاد تا ببوسد و اظهار ادب کند.
آیت اللّه بروجردی، این کار را حرام می‏دانست و معتقد بود شرک است، از این رو، شدیداً عصبانی شد و عصایش را محکم بر کمر آن پیرمرد کوبید و در همین حال فریاد می‏زد: «این عمل شرک است و حرام است...» و بعد چند قدمی که رفتند، بر گشتند و پیرمرد را خواستند، ابتدا با نرمی به او فرمودند: «این کار، اشتباه و شرعاً حرام است».
بعد دستور داد: به پیرمرد پول بدهند، یادم هست: پولی که برای جبران ناراحتی پیرمرد، به دست او دادند، بسیار زیاد بود.
شبیه مطلب فوق در مورد بر خورد پیامبر (ص) و امامان (ع) با مردم در روایات آمده است.
از جمله ابوامامه می‏گوید: رسول خدا (ص) در حالی که عصا در دست داشت به سوی ما آمده، ما همه به احترام او یکجا بر خاستیم و اظهار ادب خاصی نمودیم.
حضرت ما را از این کار نهی کرد و فرمود: «آن گونه که عجم‏ها بر می‏خیزند و به همدیگر احترام می‏کنند، برنخیزید».
و امام علی (ع) در مسیر حرکت به جبهه صفین از شهر «انبار» گذشت، کدخداهای این شهر به عنوان احترام، از مرکبهای خود پیاده شدند و در پیشاپیش آن حضرت شروع به دویدن کردند.
امام علی (ع) شدیداً آنها را از این کار نهی کرد و در ضمن فرمود: «چقدر زیانبار است مشقتی که مجازات الهی در پی دارد؟»