بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
در جنگ جمل که در سال 35 هجری در بصره، بین سپاه طلحه و زبیر با سپاه علی(ع) رخ داد، عمروبن یثربی از قهرمانان سپاه دشمن بود و چند نفر از یاران علی(ع) را به شهادت رسانده بود، و در عین حال عطش خونریزی، و جنگ با پیروان علی(ع) را داشت، و همچون غولی بی باک به میدان می‏تاخت.
یکبار با نعره‏های بلند به سوی میدان آمد و مبارز طلبید، مالک اشتر چون شیر خشم آلود، به سوی او روان شد و سخت بر او حمله کرد، که او با نیزه‏اش، از اسب به زمین غلطید، چون پیکر سنگینی داشت، نتوانست فرار کند، گروهی که مراقب حفظ جان او بودند، آمدند تا او را از دست مالک نجات دهند، در این گیرودار یکی از سپاهیان علی(ع) بنام «عبدالرّحمن بن طود»، به او حمله کرد و نیزه‏ای به او زد، او برای بار دوم، نقش بر زمین شد، سپس یکی دیگر از سپاهیان علی (ع) پیشدستی کرد، و پای او را گرفته، کشان کشان او را به نزد علی(ع) آورد، او به تضرّع و زاری پرداخت، و طلب عفو کرد، علی(ع) او را (که مجروح بود) رها ساخت، او خود را به قوم خود رساند، ولی بر اثر ضربات سنگینی که خورده بود در بستر مرگ افتاد.
او او پرسیدند: قاتل تو کیست؟ در پاسخ گفت: «آنگاه که با مالک اشتر روبرو شدم،او را ده برابر خود یافتم، و آنگاه که در برابر عبدالرحمن قرار گرفتنم، با اینکه مجروح بودم، خود را ده برابر او یافتم، و سرانجام، ضعیفترین افراد سپاه علی(ع) مرا اسیر کرد و نزد علی(ع) برد، و بعد از این گفتار، طولی نکشید که جان سپرد.