بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
هشام بن سالم از شاگردان بر جسته امام صادق (ع) بود، پس از شهادت امام صادق (ع) با پرس و جو و شیوه خاصی، به حضور امام موسی بن جعفر (ع) و آمد و پس از گفتگوئی، عرض کرد: «فدایت شوم، می‏خواهم از تو سؤالی کنم، چنانکه از پدرت، سؤال می‏کردم.»
امام کاظم (ع) فرمود: «سؤال کن تا با خبر شوی، ولی فاش نکن، اگر فاش کنی، نتیجه‏اش سر بریدن است.» (با توجه به اینکه منصور دوانیقی دومین طاغوت عباسی، حکومت می‏کرد.)
هشام می‏گوید: پرسیدم و دریافتم که آنحضرت دریای بی‏کران علم است، در این هنگام (حسرت بردم و افسوس خوردم که چرا شیعیان، دور وجود این بزرگوار نیستند و سرگردان در بیراهه می‏باشند) عرض کردم: «شیعیان شما سرگردانند، و با تعهد مخفی کردنی، که شما از من گرفته‏اید، چگونه می‏توانم، شیعیان را به سوی شما راهنمائی کنم؟!»
فرمود: «هر کس را که دارای رشد و استقامت و شایسته دیدی، جریان را برای او بگو و شرط کن که مطلب را بپوشاند و آشکار نسازد چرا که اگر فاش کند، نتیجه‏اش سر بریدن است - و با دست اشاره به گلویش کرد من از نزد آنحضرت، بیرون آمدم و به «ابوجعفر احوال» بر خوردم، به من گفت: «چه خبر؟» گفتم: هدایت بود، آنگاه جریان را برایش تعریف کردم، سپس فضیل و ابوبصیر دیدم، و این افراد (با کمال مخفی کاری به حضور امام کاظم (ع) رسیدند و سؤالاتی کردند و یقین به امامت آنحضرت پیدا نمودم، سپس با جماعتی تماس گرفیم، هر کس به خدمتش رسید، به امامتش معتقد شد، جز طایفه عمّار (بن موسی ساباطی) و اصحاب او.
در این جمعیت اطراف عبدالله بن حسن را گرفته بودند و او را امام خود می‏پنداشتند، کم کم دور عبداللّه خلوت شد و شیعیان به سوی امام موسی بن جعفر(ع) راهنمائی شدند.
عبداللّه از راز کم شدن جمعیت اطرافش پرسید، جریان را به او گفتند که هشام بن سالم مردم را از اطراف تو پراکنده ساخت. عبداللّه چند نفر را در مدینه مأمور کرده بود که اگر هشام را دیدند او را بزنند.