بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
نقل می‏کنند: بعضی از علمای متعصّب اهل سنّت کتابی در ردّ مذهب جعفری نوشته بود، و آن را برای مردم می‏خواند و مردم را نسبت به مذهب تشیّع، گمراه و بدبین می‏نمود، مرجع معروف شیعه، علامه حلّی (متوفی 726 ه.ق) تصمیم گرفت به هر نحو ممکن، آن کتاب را از وی به عنوان امانت بگیرد و پس از اطلاع از مطالب آن، ردّ آن را بنویسد، ولی آن دانشمند سنّی، آن کتاب را به هیچکس نمی‏داد.
علامه حلی مدتی به عنوان شاگرد او، به کلاس درس او رفت، و ارتباط خود را با او گرم کرد، و پس از ایامی، از او تقاضا کرد که مدتی آن کتاب را به عنوان امانت به وی بدهد.
سرانجام او گفت: «من نذر کرده‏ام که این کتاب را بیش از یک شب به احدی ندهم.»
علامه، فرصت را از دست نداد، به عنوان یکشب، آن کتاب را از او گرفت و به خانه‏اش آورد، و تصمیم گرفت از روی آن کتاب، تا آنجا که امکان دارد، رونوشت بردارد، مشغول نوشتن آن کتاب شد، تا نصف شب فرا رسید، ناگهان شخصی در لباس مرحوم حجاز، در همان نصف شب (به عنوان مهمان) بر علامه وارد شد، و پس از احوالپرسی، به علامه گفت: «نوشتن این کتاب را به من واگذار و تو خسته‏ای، استراحت کن.»
علامه قبول کرد، و کتاب را در اختیار او گذاشت، و به بستر رفت و خوابید، پس از آنکه از خواب بیدار شد، دید کسی در خانه نیست، و آن کتاب (با اینکه قطور بود) بطور معجزه آسائی تا آخر نوشته شده است، و در پایان آن نام مقدس امام زمان، حضرت مهدی (علیه السلام) امضاء شده است، فهمید که آن شخص امام زمان (عج) بوده و علامه را در این کار کمک نموده است.
بعضی در مورد این حکایت گفته‏اند: «این کتاب، بسیار ضخیم بود که رونویسی از آن، یکسال یا بیشتر، طول می‏کشید، علامه در آن شب، چند صفحه از آن را نوشت و خسته شد، ناگهان مردی به قیافه مردم حجاز بر او وارد شد و سلام کرد و نشست و به علامه گفت:«تو خط کشی کن و نوشتن را به من واگذار» علامه قبول کرد و به خط کشی مشغول شد، و او می‏نوشت، اما به قدری سریع می‏نوشت، که علامه در خط کشی صفحات به او نمی‏رسید، هنگامی که آواز خروس در سحر آن شب بلند شد، علامه دید، کتاب تا آخر، نوشته شده است.