بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
در جنگ صفین که بین سپاه علی (ع) و سپاه معاویه در گرفت و هیجده ماه طول کشید، روزهای بسیار سخت وحشت انگیزی پیش آمد، در این روزها یکی از یاران علی (ع) بنام زیادبن نضرحارثی به همرزم خود« عبدالله‏بن بدیل» گفت: در روز بسیار سخت و دشواری قرار گرفته‏ایم، که هیچکس نمی‏تواند صبر و پایداری کند جز شخصی که قوی دل، پاک نیت، و پر صلابت باشد، سوگند به خدا گمان ندارم در چنین روز سختی کسی از ما یا دشمن در جبهه باقی بماند جز افراد فرومایه (یعنی افراد شجاع و پرمایه از طرفین کشته می‏شوند، ولی افراد ترسو، و کم مایه با فرار و گریز، خود را حفظ می‏کنند).
عبدالله به حضور علی (ع) رفته و همین سخن را به عرض آن حضرت رساندند.
امام علی (ع) به آنها فرمود: این سخن را فاش نکنید و در دل خود نگهدارید، و کسی از شما نشنود، خداوند برای قومی، مقام شهادت را مقدّر کرده (چرا که شایسته آن مقامند) و برای قومی مرگ طبیعی را مقدر نموده است، و هر کس فراخور شایستگیش، مرگ تقدیر شده خود ملاقات می‏کند.
فطوبی للمجاهدین فی سبیله و المقتولین فی طاعته.
:«خوشا به سعادت مجاهدان راه خدا، و کشته شدگان در راه اطاعت خدا.»