بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
سعدبن معاذ از مسلمانان سلحشور مدینه از قبیله اوس بود که در جنگ خندق، سخت مجروح شد و سرانجام بر اثر همین جراحت به شهادت رسید.
پیامبر (ص) از مقام او تجلیل فراوان کرد، از جمله فرمود:
اهتز عرش الرحمان لموت سعدبن معاذ.
:«عرش خدای مهربان در مرگ سعدبن معاد به لرزه در آمد.»
بعضی از قبیله خزرج، که هنوز رسوبات کینه دو طایفه اوس و خزرج در قلب آنها بود، گفت: منظور از «عرش» در سخن پیامبر (ص) معنی لغوی آن یعنی تخت است، نه عرش عظیم الهی که مرکز تدبیر و تنظیم همه کائنات است.
این صحبت نقل مجالس شد و فرصت طلبان به آن دامن می‏زدند، و می خواستتد این افتخار را که نصیب یکی از افراد طایفه اوس شده کم رنگ جلوه دهند.
جابربن عبدالله انصاری، با اینکه از قبیله خزرج بود، با کمال قاطعیت و صفای دل اعلام کرد که من این سخن را از پیامبر (ص) در شأن سعدبن معاذ شنیدم و منظور، عرش الهی (مخلوق عظیم بر فراز موجودات) است نه تخت ساده.
جابر با این حرکت انقلابی که از صفای قلبش بر می‏خاست، این درس را به مسلمین آموخت که تعصبهای جاهلی مانند «عربیت، قبیله، شکل و قیافه» را هرگز ملاک سنجش قرار ندهد و طرفدار حق باشند، و حق را بر وجود خود حاکم سازند نه تعصبات را.