بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
در جریان جنگ خندق که در سال پنجم هجرت واقع شد، بعضی برای اینکه در این جنگ شرکت نکنند، بهانه تراشی می‏کردند، یکی از بهانه‏های آنها این بود که: خانه ما در و پیکر و حفاظ ندارد، ما مجبوریم برای حفظ خانه خود از دزدها و اشرار،در خانه بمانیم.
آیه 13 سوره احزاب نازل شد و بر این گونه بهانه‏تراشی‏ها و توجیه‏های واهی، خط بطلان کشید، آن آیه این است:
و یستأدن فریق منهم النبی یقولون انّ بیوتنا عوره و ما هی بعورة ان یریدون الا فراراً.
:«گروهی از آنان از پیامبر(ص) اجازه بازگشت می‏خواستند، و می‏گفتند خانه‏های ما بدون حفاظ است، در حالی که بدون حفاظ نبود، آنها فقط می‏خواستند از جنگ فرار کنند.»
و در جریان جنگ تبوک که در سال نهم هجرت واقع شد یکی از منافقین بنام «جدبن قیس»، عدم حضور خود را در میدان جهاد، چنین توجیه کرد، به پیامبر(ص) گفت: «اجازه بده من در جنگ شرکت نکنم، زیرا علاقه شدیدی به زنان دارم، مخصوصاً اگر چشمم به دختران رومی بیفتد، ممکن است دل از دست بدهم و فریفته آنها گردم و همین کار مرا از وظیفه شرعی جهاد، باز دارد، در ردّ این توجیه گر، آیه 49 سوره توبه نازل گردید:
و منهم من یقول ائذن لی و لا تفتنی الا فی الفتنة سقطوا و انّ جهنم المحیطة بالکافرین.
:«بعضی از آنها (منافقین می‏گویند به من اجازه (عدم شرکت در جهاد) بده و ما دستخوش گناه (فریفتگی به دختران رومی) مساز، اینها هم اکنون به فتنه و گناه سقوط کرده‏اند و جهنم کافران را احاطه نموده است.»
آری اسلام این گونه قاطع از بهانه‏جوئی افراد بی مسئولیت، جلوگیری می‏کرد، و بر شبه تراشی آنها خطّ بطلان می‏کشید.