بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
شخصی کودک شیرخوار خود را در خانه خود در بسترش خوابینید و بیرون رفت، او سگی داشت که از خانه حفاظت می‏کرد، آن شخص پس از ساعتی به خانه باز گشت، وقتی کنار در خانه رسید، دید سگش با شوق و شوری به پیش می‏آید، ولی پوزه‏اش خون‏آلود است، گمان بد به سگش برد که به کودکش حمله کرده و او را دریده است، عصبانی شد، با شتابزدگی کلت خود را کشید و چندین تیر به آن سگ شلیک کرد و او را کشت.
بعد به خانه بازگشت ولی دید کودکش سالم است، و پس از تحقیق دریافت که درنده‏ای به سراغ کودک آمده، ولی سگ او برای حفظ جان کودک صاحب خانه، به آن درنده حمله کرده و او را از خانه بیرون رانده است، و به همین جهت، پوزه‏اش خون‏آلود شده، بسیار متأثر شد، کنار سگش که در حال جان دادن بود آمد، دید چشم‏های سگش پر از اشک شده و با زبان حال می‏گوید: «من جوانمردی کردم، و از کودک صاحبم حفاظت نمودم، ولی تو ای انسان، با عجله و شتاب و سوءظن، این گونه مزدم را دادی »