بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
یکی از اساتید نقل می‏کرد، دوران جوانی امام خمینی (قدّس سرّه) بود، ایشان به قم برای تحصیل و تدریس آمده بودند و هنوز به مقام مرجعّیت نرسیده بودند. روزی یک نفر قلدر به مدرسه فیضّیه آمد و شروع کرد به عربده کشیدن و به طلبه‏های اندک مدرسه فیضیّه بد گفتن، با توجه به اینکه زمان رضاخان بود و افراد ضدّ آخوند از طرف رضاخان حمایت می‏شدند.
در این هنگام که طلبه‏ها خود را از گزند آن شخص عربده کش، کنار می‏کشیدند دیدم امام خمینی (ره) نزد او رفت و نهیبی بر سر او کشید و یک کشیده محکم به صورت او زد به طوری که برق از چشمان او پرید، شرمنده شد و با کمال خجالت سر به پائین انداخت و از مدرسه بیرون رفت.
آری امام در همان دوران جوانی، خصلت شهامت و شجاعت را داشتند و زورگویان را تنبیه می‏کردند.