بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
خواجه حافظ شیرازی در زندگی بسیار ساده می‏زیست، و در سلک فقیران و روش خاک‏نشینان بوده و هیچ تعینی برای خود قائل نبود.
هنگامی که از دنیا رفت، رجال و بزرگان در تشییع جنازه او شرکت نمی‏نمودند و قدر او را کوچک می‏شمردند.
گویند: سرانجام قرار بر این شد تا اشعار او را که در کوزه یا کاسه گلی‏های بارها نوشته شده بود جمع آوری کنند، و کودکی، یکی از آن شعرها را (مانند قرعه کشی) از میان آن مجموعه قطعه‏های شعر نوشته شده بردارد، تا به معنی آن شعر عمل گردد.
کودک یکی از آن قطعه‏ها را برداشت، دیدند در آن، این شعر نوشته شده است:
قدم دریغ مدار از جنازه حافظ ggggg اگر چه غرق گناهست می‏رود به بهشت
آنگاه بزرگان بر جنازه او حاضر شدند و با احترام بر جنازه او نماز خواندند و او را به خاک سپردند، از آن روز، خواجه حفظ را «لسان الغیب» خواندند.