بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
مردی به همسرش گفت: به حضور حضرت زهرا(س) برو و از قول من به آنحضرت بگو: «من از شیعیان شما هستم، آیا شما قبول دارید که من از شیعیان شما هستم؟!»
همسر او به حضور فاطمه (س) آمد و پیام شوهرش را ابلاغ کرد، فاطمه (س) به او فرمود: به شوهرت بگو:
ان کنت تعمل بما امرناک و تنتهی عما زجرناک فانت من شیعتنا و الا فلا.
«اگر تو آنچه را که ما کرده‏ایم انجام می‏دهی و از آنچه نهی نموده‏ایم بجا نمی‏آوری، پس از شیعیان ما هستی و گرنه از شیعیان ما نیستی».
همسر نزد شوهرش آمد و گفتار حضرت زهرا(س) را به او ابلاغ کرد، شوهر او از این پاسخ، محزون گردید و آه و ناله‏اش بلند شد و می‏گفت: «وای بر من، کیست که به گناه آلوده نباشد، بنابراین اگر من از گناه پاک نگردم، شیعه نیستم و وقتی که شیعه نبودم، جاودانه در دوزخ خواهم بود، وای بر من چه خاکی بر سرم کنم؟...»
همسر او وقتی که او را آن گونه آشفته و نگران دید، به حضور حضرت زهرا(س) آمده و جریان را به عرض او رسانید.
حضرت زهرا(س) به آن بانو فرمود به شوهرت بگو: «چنین نیست که تو تصور می‏کنی، شیعیان ما از افراد نیک اهل بهشت هستند، ولی اگر گناهکار باشند، بر اثر بلاها و گرفتاریها که به سوی آنها رو می‏آورد، و صدماتی که در صحرا محشر، در روز قیامت و یا در طبقه اعلای دوزخ می‏بینند گناهانشان ریخته می‏شود و آنها از گناهان پاک می‏گردند، و سپس آنها را نجات می‏دهیم و به سوی بهشت می‏بریم».