بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
معتّب یکی از غلامان امام صادق (ع) می‏گوید: روزی امام صادق (ع) به من فرمود: قیمت کالاهای غذائی در مدینه خیلی گران شده است، ما چه اندازه آذوقه غذائی داریم؟
عرض کردم: «آنقدر هست که چند ماه برای ما کفایت می‏کند».
امام صادق (ع) فرمود: آن مواد غذائی را بیرون ببر و بفروش (تا بر اثر فراوانی، قیمتهای سنگین شکسته شود).
من آن مواد غذائی را از خانه بیرون بردم و فروختم، آنگاه امام صادق (ع) به من فرمود: اشتر مع النّاس یوماً بیوم: «همراه مردم (و در صف مردم) غذای ما را روز به روز خریداری کن» (نه اینکه یک روز برای چند روز غذا تهیه کنی و کمبود در بازار به وجود آید و موجب افزایش قیمتها شود).
سپس فرمود: ای معتّب، نصف غذای خانواده ما را از گندم و نصف آن را از جو تهیه کن، چرا که خداوند می‏داند من قدرت آن را دارم تا نان و غذای بدست آمده از گندم را به افراد خانواده‏ام بخورانم، ولی خداوند دوست دارد مرا به گونه‏ای ببیند که اندازه‏گیری در مخارج زندگی را به نیکی انجام دهم (قناعت را رعایت کنم و زندگی خود را با شرائط اقتصادی زمان و مکان هماهنگ نمایم).