بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
هنگامی که امام علی(ع) از جریان شهادت مظلومانه مالک، و اسارت زنان خاندان او باخبر شد، بسیار رنجیده خاطر و اندوهگین گردید، و گفت: انّا لله و انا الیه راجعون، سپس در مرثیه او اشعاری خواند و با این اشعار خود را به صبر و بردباری، دلداری داد و آن اشعار این است:
اصبر قلیلاً فبعد العسر تیسیر و کل امر له وقت و تقدیر
و للمهیمن فی حالا تنانظر و فوق تدبیرنا لله بدبیر
:«اندکی صبر کن که بعد از دشواری و رنج نوبت آسانی و آرامش فرا می‏رسد و برای هر کاری وقت و اندازه است، خداوند قادر به احوال ما آگاهی دارد، و بالاتر از تدبیر ما تدبیر الهی است.»
امام علی(ع) این گونه از این فاجعه دل خراش و غم‏انگیز می‏سوخت، ولی از سوی دیگر، هنگامی که این خبر به ابوبکر رسید، موضوع را نادیده گرفت، اینک جریان برخورد او را در اینجا بخوانید:
ابوقتاده انصاری جزء لشگر خالد بود، وقتی که جنایت هولناک خالد را مشاهد کرد، بسیار رنجیده شد، سوار بر اسب خود شده و با شتاب خود را به مدینه رسانید، و نزد ابوبکر رفت و همه جریان را به ابوبکر بازگو نمود.
ابوبکر گفت: «خالد به اموال و ثروت عرب، با نیرنگ دستبرد زده و با فرمان من مخالفت کرده است.»
هنگامی که خالد به مدینه آمد، عمر با او برخورد خشن کرد و به او اعتراض نمود، او به خانه ابوبکر رفت، و با نیرنگ مخصوص به خود، عذرخواهی کرد، ابوبکر عذر او را پذیرفت و از قصاص او چشم پوشید.