بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
هنگامی که حضرت موسی(ع) از طرف خداوند، برای رفتن به سوی فرعون،و دعوت او به خداپرستی، مأمور گردید، موسی علیه السلام (که احساس خطر می‏کرد) به فکر خانواده و بچه‏های خود افتاد، و به خدا عرض کرد: «پروردگارا چه کسی از خانواده و بچه‏های من، سرپرستی می‏کند؟!»
خداوند به موسی(ع) فرمان داد: «عصای خود را بر سنگ بزن.»
موسی(ع) عصایش را بر سنگ زد، آن سنگ شکست، در درون آن، سنگ دیگری نمایان شد، با عصای خود یک ضربه دیگر بر آن سنگ زد، آن نیز شکسته شد و در درونش سنگ دیگری پیدا گردید، موسی(ع) ضربه دیگری با عصای خود بر سنگ سوم زد، و آن سنگ نیز شکسته شد، او در درون آن سنگ، کرمی را دید که چیزی به دهان گرفته و آن را می‏خورد.
پرده‏های حجاب از گوش موسی(ع) به کنار رفت و شنید آن کرم می‏گوید:
سبخان من یرانی و یسمع کلامی و یعرف مکانی و ید کرنی و لاینسانی.
:«پاک و منزه است آن خداوندی که مرا می‏بیند، و سخن مرا می‏شنود، و به جایگاه من آگاه است، و بیاد من هست، و مرا فراموش نمی‏کند.»
به این ترتیب، موسی(ع) دریافت، که خداوند عهده‏دار رزق و روزی بندگان است، و با توکل بر او، کارها سامان می‏یابد.