بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
هنگامی که این آیه (135 سوره آل عمران) نازل شد:
«والّذین اذا فعلوا فاحشة و ظلموا انفسهم ذکروا اللّه فاستغفروا لذنوبهم.»
«پرهیزکاران کسانی هستند که هرگاه مرتکب گناه زشتی شدند، یا به خود ستم کردند، به یاد خدا می‏افتند و برای گناهان خود طلب آمرزش می‏کنند».
یعنی توبه می‏کنند و توبه آنها پذیرفته درگاه خدا می‏شود.
ابلیس نگران شد و به فراز کوه ثور (که از کوههای بلند مکّه است)
رفت و با بلندترین صدای خود فریاد زد: و اعوان و فرزندان خود را نزد خود طلبید، آنها به دور او اجتماع کردند، و علّت این دعوت را پرسیدند، گفت: چنین آیه‏ای نازل شده (آیه توبه، که بوسیله توبه تمام زحمات ما به هدر می‏رود) کیست که در برابر آن، چاره اندیشی کند؟
یکی گفت: من با دعوت انسانها به این گناه و آن گناه، اثر آیه را خنثی می‏کنم، ابلیس پیشنهاد او را رد کرد.
دیگری نیز شبیه آن پیشنهاد را رد کرد، آن نیز رد شد.
سوّمی و چهارمی... پیشنهاداتی کردند، همه رد شد.
تا اینکه شیطان کهنه کاری بنام «وسواس خنّاس» به پیش آمد و گفت: من این مشکل را حل می‏کنم.
ابلیس گفت: چگونه؟
خنّاس گفت:
«اعدهم و امنّیهم حتّی یواقعوا الخطیئة، فاذا واقعوا الخطیئة، انسیتهم الاستغفار»
«انسانها را با وعده‏ها و آرزوها، آلوده به گناه می‏کنم، سپس استغفار و بازگشت به سوی خدا را از یاد می‏بردم».
یعنی با ایجاد فراموش کاری، آنها را از فکر توبه بیرون می‏برم.
ابلیس این پیشنهاد را پذیرفت و به او گفت: انت لها: «تو را مأمور این کار کردم که کار بجائی است».
و این مأموریت را تا پایان دنیا به عهده «وسواس خنّاس» گذاشت.
باید توجه داشت که کلمه «وسواس» به معنی وسوسه‏گر است، و «خنّاس» به معنی گریز و پنهانی است، چرا که شیطان از نام خدا می‏گریزد و پنهان می‏گردد.