بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
پس از جریان عاشورا و شهادت امام حسین(ع) و یارانش، امام سجاد(ع) با بازماندگان به مدینه باز گشتند، در نزدیک مدینه، بشیر طبق دستور امام سجاد(ع) به مدینه وارد شد و شهادت شهداء و ورود امام سجاد(ع) را به مردم مدینه خبر داد، مردم از زن و مرد و کوچک و بزرگ با آه و ناله به استقبال بازماندگان شهدا شتافتند.
امام سجاد(ع) در حالی که دستمالی در دست داشت، بر کرسی نشست و بی اختیار گریه کرد، و مردم صدا به گریه بلند کردند. امام خطبه‏ای خواند و مردم را از جریان عاشورا و کربلا، باخبر کرد، و در آخر فرمود:
فعندالله نحتسب فیما اصابنا و ما بلغ بنا فانه عزیز ذوانتقام.
:«ما آنچه را که بر ایمان رخ داده به حساب خدا منظور می‏داریم که او توانا و انتقام گیرنده است.»
در این هنگام «صوحان بن صعصعه» برخاست و به پیش آمد و از اینکه بر اثر پا درد شدید نتوانسته در جنگ شرکت نماید، عذر خواهی کرد. امام سجاد(ع) عذر او را پذیرفت و از حسن نیت او تشکر کرد و فرمود: خدا پدرت را رحمت کند.