بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
جنگ احد بود «طلحة بن ابی طلحه» قهرمان و پرچمدار رشید و غول پیکر دشمن به میدان تاخت، امام علی (ع) به میدان او رفت و درگیری شدیدی پدید آمد و سرانجام طلحه به دست علی (ع) کشته شد.
هنگامی که طلحه با علی (ع) روبرو شد فریاد زد: یا قضم (و به نقل دیگر گفت یا قضیم).
شخصی از امام صادق (ع) پرسید: چرا دشمن، علی (ع) را با این لقب (قضم) خواند؟
امام صادق (ع) فرمودند: این لقب برای علی (ع) خاطره‏ای دارد بشنو تا برای تو تعریف کنم.
در آغاز بعثت، در مکّه مشرکان به پیامبر (ص) آزار می‏رساندند، ولی تا ابوطالب پدر علی (ع) همراه پیامبر (ص) بود، جرأت جسارت به پیامبر (ص) را نداشتند، تا اینکه مشرکان عده‏ای از کودکان را وا داشتند تا به سوی پیامبر (ص) سنگ پرانی کنند، هنگامی که پیامبر (ص) از خانه بیرون می‏آمد کودکان سنگ و خاک به سوی پیامبر (ص) می‏انداختند.
پیامبر (ص) از این جریان رنج آور (با توجه که موضوع را به میان کودکان کشانده‏اند) به علی (که در آن زمان سیزده سال داشت) شکایت کرد.
علی (ع) عرض کرد: پدر و مادرم به فدایت ای رسول خدا، هر گاه از خانه بیرون رفتی مرا نیز با خودت ببر.
پیامبر (ص) همراه علی (ع) از خانه بیرون آمدند، کودکان مشرکین طبق معمول به سوی پیامبر (ص) سنگ پرانی کردند.
علی (ع) به سوی آنها حمله می‏کرد هرگاه به آنها می‏رسید گوش و بینی و عظله صورت آنها را می‏گرفت و فشار می‏داد و در هم می‏کوبید، کودکان در اثر درد شدید گریه می‏کردند و به خانه خود باز می‏گشتند، پدرانشان می‏پرسیدند: چرا گریه می‏کنید؟
در پاسخ می‏گفتند: قضمنا علی قضمنا علیّ «علی (ع) ما را گوشمال و...داد» از این رو علی (ع) را به عنوان قضم یاد کردند (یعنی گوشمال دهنده و در هم کوبنده).
و بر همین اساس پرچمدار شجاع دشمن در جنگ احد، بیاد خاطره نوجوانی علی (ع) افتاد و علی (ع) را به عنوان «قضم» یاد کرد.