بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
حمران بن اعین می‏گوید: به امام باقر(ع) عرض کردم: قربانت گردم، ما شیعیان چقدر کم هستیم که اگر در خوردن گوسفندی شرکت کنیم، آن را تمام نخواهیم کرد؟
فرمود: آیا خبری عجیبتر از این به تو نگویم؟، مهاجران و انصار (پس از رحلت پیامبر) همه به این سو و آن سو رفتند، سپس سه انگشت خود را نشان داد و اشاره کرد و فرمود: مگر سه تن (سلمان، ابوذر و مقداد).
گفتم: عمار یاسر چگونه بود؟ فرمود: خدا عمار را رحمت کند، بیعت کرد و (در جنگ صفین در رکاب علی علیه‏السلام) شهید شد.
من پیش خود گفتم: مقامی بالاتر از مقام شهادت نیست (پس عمار نیز در ردیف آن سه نفر است.)
امام باقر(ع) به من نگاه کرد و فرمود:
لعلک تری أنه مثل الثلاثة، هیهات هیهات.
«گویا تو فکر می‏کنی که عمار یاسر هم مثل آن سه نفر، و در ردیف آنها است، هیات هیات، که عمار به درجه آن سه نفر برسد.»
آری گاهی افرادی بر اثر پیمودن مدارج ایمان و استقامت در راه آن به مقامی می‏رسند، که از مقام شهادت بالاتر است، و عمار با شهادت خود به آن مقام نرسید.