بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
جمعیت بسیاری در محضر امام علی (ع) بودند، علی (ع) رو به آنها کرد و فرمود:
سلونی قبل ان تفقدونی، سلونی عن علم السّماء فانّی اعلمها زقاقاً زقاقاً و ملکاً ملکاً.
:«قبل از آنکه از میان شما بروم، از من (مسائل خود را بپرسید، سؤال کنید از من در مورد خبرهای آسمان، چرا که من به کوچه‏ها و راهها و به فرد فرد فرشتگان (اهل آسمان) آگاهی دارم.»
مردم از حاضران گفت: «ای پسر ابوطالب! آن گونه که ادعا می‏کنی بگو بدانم در این لحظه، جبرائیل در کجاست؟»
امام (ع) اندکی سرش را پایین انداخت و در اسرار فرو رفت، و سپس سربلند نمود و فرمود: «همه آسمانها را گشتم، جبرئیل را در آنجا نیافتم، گمانم ای پرسنده، جبرئیل خودت هستی!»
پرسنده گفت:
بخّ بخّ من مثلک یاابیطالب و ربک یباهی بک الملائک.:« به به تو، کیست مثل تو ای پسر ابوطالب که پروردگارت به وجود توبه فرشتگان مباهات می‏کند.»