بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
از امیرمؤمنان علی (ع) نقل شده: هنگامی که حضرت یونس (ع) در شکم ماهی بزرگ، قرار گرفت، ماهی در درون دریا حرکت می‏کرد به دریای قلزم رفت و سپس از آنجا به دریا مصر رفت، سپس از آنجا به دریای طبرستان (دریای خزر) رفت، سپس وارد دجله بصره شد، و بعد یونس را به اعماق زمین برد.
قارون که در عصر موسی (ع) مشمول غضب خدا شده بود (و خداوند به زمین فرمان داده بود تا او را در کام خود فرو برد) فرشته‏ای از سوی خدا مأمور شده بود که قارون را هر روز به اندازه طول قامت یک انسان، در زمین فرو برد، یونس در شکم ماهی، ذکر خدا می‏گفت و استغفار می‏کرد، قارون در تحت زمین، صدای زمزمه یونس (ع) را شنید، به فرشته مسلط بر خود گفت: اندکی به من مهلت بده من در اینجا صدای انسانی را می‏شنوم.
خداوند به آن فرشته وحی کرد به قارون مهلت بده، او به قارون مهلت بده، او به قارون مهلت داد قارون به صاحب صدا (یونس) نزدیک شد و گفت: تو کیستی؟
یونس: انا المذنب الخاطی یونس بن متّی: «من گنهکار خطاکار یونس پسر متّی هستم».
قارون احوال خویشان خود را از او پرسید، نخست گفت: از موسی چه خبر؟
یونس: موسی (ع) مدتی است که از دنیا رفت.
قارون: از هارون برادر موسی (ع) چه خبر؟
یونس: او نیز از دنیا رفت.
قارون: از کلثم (خواهر موسی) که نامزد من بود چه خبر؟
یونس: او نیز مرد.
قارون، گریه کرد و اظهار تأسف نمود (و دلش برای خویشان سوخت و برای آنها گریست).
فشکر اللّه ذلک: «همین دلسوزی او (که یک مرحله از صله رحم است) موجب شد که خداوند نسبت به او لطف نمود و به آن فرشته مأمور بر او خطاب کرد که عذاب دنیا را از قارون بردار (یعنی همانجا توقف کند و دیگر روزی به اندازه قامت انسان در زمین فرو نرود که عذاب سخت برای او بود).
هنگامی که یونس (ع) از این موضوع با خبر شد (و دریافت که خداوند به بندگانش در صورتی که کار نیک کنند مهربان است) در میان تاریکیها (شب و دریا و شکم ماهی) فریاد می‏زد:
«لا اله الا انت سبحانک انّی کنت من الظّالمین»
«معبودی جز خدای یکتا نیست، ای خدا، تو پاک و منزّه هستی و من از ستمگران هستم».
خداوند دعای او را به استجابت رسانید و به ماهی فرمان داد تا او را ساحل بیندازد، ماهی او را کنار ساحل آورد به بیرون انداخت، خداوند در همانجا درخت کدو رویانید، و یونس در سایه آن درخت آرمید و از مواهب الهی بهره‏مند شد و کم‏کم سلامت خود را باز یافت.
به این ترتیب می‏بینم: عمل نیک مانند صله رحم، و همچنین دعا و توبه و اقرار به گناه، موجب نجات خواهد شد.