بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
یکی از شاهان صفویّه شاه عباس کبیر است که در سال 1048 ه ق در سن 59 سالگی در بهشر مازندران در گذشت، و قبرش در قم می‏باشد نقل شده: در عصر سلطنت شاه عباس، شخصی جرمی کرد و از ترس او گریخت و به نجف اشرف پناهنده شد، در نجف به محضر محقق اردبیلی (ملااحمد معروف به مقدّس اردبیلی) رفت و از او تقاضا کرد تا نامه‏ای برای شاه عباس بنویسد که از تقصیر او بگذرد.
ملااحمد برای شاه عباس چنین نامه نوشت:
«بانی ملک عاریت، عباس بداند، اگر چه این مرد اوّل، ظالم بوده، اکنون مظلوم می‏نماید، چنانچه از تقصیر او بگذری، شاید حق سبحانه و تعالی پاره‏ای از تقصیرات تو را بگذرد - کَتَبَهُ بنده شاه ولایت احمد الاردبیلی».
وقتی این نامه به دست شاه عبّاس رسید، در پاسخ چنین نوشت:
«به عرض عالی می‏رساند عباس، خدماتی که فرموده بودی به جان منّت داشته به تقدیم رسانید، امید که این مُحبّ را از دعای خیر فراموش نکنید - کَتَبَهُ کَلْبُ آستان علی (ع) - عباس».