بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
دریائی بود، حیوانات بسیار و مختلف داشت، بعضی از آنها هم آبزی بودند و هم خاکزی، به اصطلاح ذوحیاتین بودند یعنی هم می‏توانستند در درون دریا زندگی کنند و هم در بیرون دریا .
یکی از این حیوانات درنده به یکی از حیوانات درنده صحرائی صدمه‏ای زد، حیوان صحرائی او را دنبال کرد تا قصاص کند، او فرار کرد و خود را به دریا افکند، حیوان صحرائی نتوانست وارد دریا کرد.
شیر گفت: چاره‏ای نیست جز اینکه آب دریا را خارج کنند و آن حیوان ظالم را دستگیر و مجازات نمایند.
شیر به همه حیوانات فرمان داد تا کنار دریا بروند و آب دریا را خالی کنند، آنها کنار دریا آمدند، هر کدام با وسیله‏ای مخصوص به خود، آب دریا را می‏کشیدند، فیل با خرطومش، حاجی لک لک با منقارش و...
با عجله مشغول کشیدن آب بودند به طوری که طولی نکشید آب دریا به تلاطم افتاد و حیوانات دریائی احساس خطر کردند و جریان را به رهبر خود گفتند، رهبر آنها گفت بروید از نزدیک ببینید آیا آنها با عجله و شبابزدگی آب را بیرون می‏کشند و یا با آرامش.
آنها برای گزارش این خبر خود را به لب دریا رسانیدند و دیدند حیوانات صحرائی با شتاب سرسام آور، آب را می‏کشند، بازگشتند و جریان را به رهبر خود گزارش دادند.
رهبر گفت: ناراحت نباشید، چون آنها در کارشان عجله و شتاب دارند بزودی کوفته و خسته شده و از کارشان دست می‏کشند و ما نجات می‏یابیم.
همانطور که او گفت :آنها خسته شدند، و دست از کار کشیدند این است که بزرگان گفته‏اند:
العجلة من الشیطان و التّأنّی من الرّحمان.
:«شتابزدگی از شیطان است و آرامش در کارهااز خدای رحمان است.