بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
محدّث خبیر مرحوم حاج شیخ عبّاس قمّی صاحب مفاتیح الجنان (متوفی 1359 ه ق ) از علمای مخلص و ربّانی بود، و توفیقات سرشاری در ارشاد مردم با بیان و قلم نصیبش شد، و در صداقت و تقوای او همگان اتفاق دارند، افراد موثق از ایشان نقل کردند که گفت:
من در نجف اشرف برای زیارت اهل قبور به «وادی‏السّلام» رفتم، همین که وارد وادی‏السّلام شدم ناگهان صدا و نعره بسیار شدید شتری به گوشم رسید، با خود گفتم لابد می‏خواهند آن شتر را داغ کنند که چنین نعره می‏کشد، به طوری که صدای او سراسر وادی‏السّلام را متزلزل کرده است، تصمیم گرفتم برای نجات آن شتر بینوا همّت کنم و با سرعت به آن سمتی که آن صدا از آن سمت می‏آمد حرکت کردم وقتی که نزدیک شدم، دیدم شتری در کار نیست، بلکه جمعی جنازه‏ای را حرکت می‏دهند و این صدای وحشتناک از آن جنازه بلند است، عجیب اینکه افرادی که متصدی دفن آن جنازه بودند، اصلاً از آن چیزی نمی‏شنیدند و با کمال خونسردی و آرامش مشغول تشییع جنازه بودند.
این یک گوشه‏ای از عالم برزخ بود که پرده آن برای مرحوم محدّث قمی برداشته شده بود، و قطعاً صاحب آن جنازه انسان مجرم و ستمگری بوده که عذابهای الهی را در عالم برزخ می‏دیده و نعره می‏کشیده است.
آری گاهی مردان صالحی مانند محدّث قمی (رحمت خدا بر او باد) بر اثر مراقبت نفس و اجتناب از هواهای نفسانی به چنان مقامات عالی می‏رسند که عذاب برزخی مجرمان را احساس می‏کنند.