بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
نقل شده: امام سجاد(ع) شبی از بستر خواب برخاست، تا نماز شب بخواند، هنگامی که وضو می‏گرفت: چشمش به آسمان افتاد، همچنان به ستارگان نگاه کرد، و با حالتی خاص، به ستارگاه درخشان می‏نگریست و غرق در فکر شده و مبهوت مانده بود تا سپیده سحر دمید، و می‏نگریست و غرق در فکر شده و مبهوت مانده بود تا سپیده سحر دمید، و هنوز دست امام سجاد(ع) در ظرف آب بود که صدای مؤذن را شنید که اذان می‏گوید.
اندیشه آنحضرت در آفرینش ستارگان و آفریدگار آنها بود، و در حقیقت سیمای خدا را در آینه ستارگان آسمان می‏دید.