بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
امام علی (ع) بعد از رحلت رسولخدا(ص)، در عصر خلفا، که او را از مقام رهبری کنار زدند، بیشتر به امور کشاورزی اشتغال داشت، با زحمات و تلاشهای خود چندین باغ احداث کرد و چندین چشمه و مزرعه را احداث و نوسازی نمود، و از دسترنج خود هزار برده خرید و آزاد ساخت.
نگهداری و سر پرستی دو چشمه و باغ را به عهده «ابونیزر» فرزند نجاشی شاه حبشه (که داستانش در داستان قبل بیان شد) واگذار کرد، یکی از آنها بنام ابونیزر، و نام دیگری باغ «بغیبغه» بود.
ابونیزر می‏گوید: من در باغ بودم، روزی امام علی(ع) وارد باغ شد، و فرمود: آیا غذا در نزد تو هست؟
عرض کردم: با کدوئی که از این باغ بدست آمده و روغن، غذائی آماده ساخته‏ام.
فرمود: آن غذا را بیاور بخوریم.
من برای آماده کردن غذا برخاستم، آنحضرت نیز برخاست و کنار آب چشمه رفت و دست خود را شست، سپس متوجّه شد که دستش به خوبی شسته نشده بود، به کنار نهر آب بازگشت و با آب و ماسه تمیز، دست خود را کاملاً تمیز شست. سپس با دو کف دست از آب آشامید، سپس به من فرمود: «کف دستها، تمیزترین ظرفها است.»
سپس نم آب را که در دستش بود به شکمش مالید و فرمود: «کسی که (با خوردن مال حرام) شکمش را پر از آتش کند، خدا او را از رحمتش دور سازد» (من ادخل بطنه النّار فابعده الله).
سپس آنحضرت کلنگ را بدست گرفت و داخل چاه چشمه شد و به لای روبی قنات پرداخت، در حالی که عرق از پیشانیش می‏ریخت از چاه بیرون آمد، و بار دیگر به داخل چاه رفت و همچنان به لای روبی پرداخت، و هنگام کلنگ زدن به زمین چاه، صدای همهمه آنحضرت به بیرون چاه می‏رسید، آن قنات را به گونه‏ای پاکسازی نمود که به اندازه گردن شتر، آب آن زیاد شد، سپس با شتاب از چاه بیرون آمد و فرمود: «خدا را گواه می‏گیرم که این چشمه و باغ را وقف کردم»، آنگاه به من فرمود: دوات و کاغذ به اینجا بیاور، من با شتاب رفتم و قلم و دوات و کاغذ تحصیل کردم و به حضور آنحضرت آوردم.
آنحضرت وقفنامه را چنین نوشت: بسم الله الرّحمن الرّحیم: این دو باغ را بنده خدا علی امیر مؤمنان وقف کرد، نام این دو باغ، چشمه «ابونیزر» و چشمه بغیبغه» است، تا محصول آن وقف فقرای مردم مدینه و مسافران درمانده گردد، لیقی بهما وجهه حرّ النّار یوم القیامة: «تا با وقف این دو باغ، علی(ع) چهره‏اش را از گرمای آتش دوزخ و قیامت، حفظ کند،» این دو باغ فروخته نشود و به کسی بخشیده نگردد، تا خداوند که خیرالوارثین است، آن را به ارث ببرد (یعنی تا قیامت وقف باشد) مگر آنکه حسن و حسین(ع) به این دو باغ نیازمند گردند، این دو باغ برای حسن و حسین(ع) نه برای دیگران، طلق و آزاد باشد.»
نقل شده: امام حسین(ع) مقروض شد، معاویه دویست هزار دینار برای امام حسین(ع) فرستاد که چشمه ابونیزر را به دویست هزار دینار بفروشد.
امام حسین(ع) قبول نکرد و فرمود: «پدرم این دو چشمه و باغ را وقف نموده تا صورتش در قیامت از حرارت آتش دوزخ محفوظ بماند، بنابراین آن را به هیچ قیمت نمی‏فروشم.»