بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
یکی از علماء وارسته، دارای جلسات درس بود، شاگردان از خرد و کلان در آن جلسات شرکت مینمودند، و از آموزشهای او بهره‏مند می شدند، او در میان شاگردان، به یکی از شاگردانش که نوجوان بود، احترام بیشتر می‏کرد و او را دیگران مقدم می داشت.
تا این که روزی یکی از شاگردان، از آن عالم وارسته پرسید: « چرا این نوجوان را آن همه احترام می‏کنی او را بر دیگران مقدم می‏داری با این که ما سن و سال بیشتری نسبت به او داریم؟!».
آن عالم وارسته، چند مرغ آوردند، آن مرغها را بین شاگردان تقسیم نمود و به هرکدام کاردی داد و گفت :(هر یک از شما مرغ خود را در جایی که کسی نبیند، ذبح کرده و بیاورد).
وقت موعود فرا رسید، و همه شاگردان، مرغ خود را ذبح کرده و نزد استاد آوردند، امّا آن نوجوان، مرغ رازنده آورد.
عالم به او گفت: چرا مرغ خود را ذبح نکردی؟
او در پاسخ گفت: «شما فرمودید در جائی ذبح کنید که کسی نبیند، من هر جا رفتم دیدم خداوند مرا می‏بیند».
عالم و شاگردانش، به تیزنگری و مراقبت او، پی بردند و او را تحسین کردند و دریافتند که آن عالم وارسته چرا این جون را آنهمه احترام می کند.