بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
امام حسین(ع) به مردی فرمود: کدام یک از این دو کار را دوست داری ؟ 1- نجات شخص ناتوانی که مردی قصد کشتن او را دارد؟2- نجات مؤمن شیعه کم مایه‏ای که شخص ناصبی و بی دینی، قصد گمراه کردن او را دارد؟ و تو با دلائل روشن او را از پرتگاه گمراهی حفظ کنی؟
او عرض کرد: من کار دوّمی را بیشتر دوست دارم، تا با دلائل محکم، شخص مؤمن گمراه شده را از چنگال گمراه کننده برهانم، چرا که خداوند در قرآن 35 سوره مائده) می‏فرماید:
و من احیاها فکانّما احیا الناس جمیعاً.
«یعنی و کسی که او را زنده کند و از راه کفر به سوی ایمان، ارشاد نماید گوئی همه مردم را زنده کرده است».
امام حسین(ع) دراینجا دیگر، سخنی نگفت.
سکوت امام بر تقریر و امضای او است، بنابراین ارزش هدایت کردن انسانها از کفر و گمراهی به سوی ایمان، بیش از زنده کردن جسمی آنها است.