بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
از خاطرات جالب و فراموش نشدنی نگارنده اینکه: در سالهای 1343 تا 1345 شمسی به تفسیر حضرت آیت الله شیخ ابوالقاسم خزعلی (دامت برکاته) می‏رفتم، این جلسه عصرها در مسجد فاطمیه قم (واقع در گذرخان) از جمعیت بسیار از طلاب فاضل تشکیل می‏شد، جلسه پربار و ثمربخشی بود، ایامی بود که مدتها حضرت امام خمینی (مدظله‏العالی) توسط رژیم منهوس پهلوی، تبعید شده بود، خفقان و سانسور در همه جا به چشم می‏خورد، در این شرائط سخت، روزی استاد معظم آقای خزعلی در جمع شاگردان که نگارنده نیز حاضر بودم و مطالب ایشان را می‏نوشتم، فرمود:
«... من امید دارم که خداوند برای ما روزگاری پیش بیاورد که در آن روزگار، به استقبال امام خمینی (مدظله‏العالی) برویم، با پای پیاده به زیارتش بشتابیم، سپس با گوشه عمامه خود، غبار نعلین امام را پاک کرده و بدینوسیله، عمامه خود را متبرک کنیم، و سپس با همین عمامه، دو رکعت نماز بخوانیم قربة الی‏الله و دعا کنیم لفرج ولیه حجة بن الحسن العسکری (عجل‏الله تعالی فرجه الشریف)».