بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
پس از آنکه هجرت پیامبر (ص) از مکه به مدینه، و سپس هجرت مسلمانان به سوی مدینه شروع شد، مردم مدینه که آنها را «انصار» گویند، از مهاجران، استقبال کرده و با جان و مال به حمایت از آنها برخاستند.
پیامبر (ص) پس از پیروزی بر یهود بنی نضیر (که در سال پنجم هجرت واقع شد) به انصار فرمود: اگر شما مایل باشید، اموال و خانه‏هایتان را با مهاجران تقسیم کنید، و در این غنائم جنگی با آنها شریک شوید، و اگر می‏خواهید اموال و خانه‏هایتان مال خودتان باشد ولی از این غنائم، چیزی به شما نرسد.
انصار در پاسخ گفتند: «هم اموال و هم خانه‏هایمان را با آنها تقسیم می‏کنیم و هر چشم داشتی به غنائم جنگی نداریم، و مهاجران را بر خود مقدم می‏شمریم».
این ایثارگری و فداکاری انصار موجب شد که آیه 9 سوره حشر در شأن و مقام و ستایش انصار، نازل گردید، که در قسمتی از این آیه می‏خوانیم:...ویؤثرون علی انفسهم ولو کان بهم خصاصة و من یوق شح نفسه فاولئک هم المفلحون.: «آنها (انصار) مهاجران را بر خود مقدم می‏دارند، هر چند در فقر سختی بسر برند، و کسانی را که خداوند آنها را از حرص و بخل نفس، باز داشته، رستگارند».
به این ترتیب خداوند بزرگ، انصار را به خاطر مهمان‏نوازی و ایثار و فداکاریشان نسبت به مهاجران می‏ستاید، و به ما می‏آموزد که در سختیها و مشکلات (مانند مهاجرت جنگ‏زده‏ها در سرزمینهای مورد هجوم دشمن به سرزمینهای دیگر و...) مهمان‏نواز نیکی نسبت به مهاجران باشیم، و تا حد ایثار و توان از آنها حمایت کنیم. و با فداکاریهای دستجمعی و مردمی، بارهای سنگین اجتماعی را از دوش حکومت اسلامی برداریم و خود دوشی برای آن بارها باشیم، تا چرخهای اقتصاد کشور به طور طبیعی به گردش خود ادامه دهد.