بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
فضل می‏گوید: از حضرت رضا (ع) شنیدم فرمود: وقتی که خداوند فرمان داد که (در قربانگاه مکه) قوچی را بجای فرزندش اسماعیل (ع) ذبح کند، ابراهیم آرزو کرد که فرزندش اسماعیل را با دست خود قربان نماید نه قوچ را بجای اسماعیل تا به قلب او آن (اندوهی) وارد شود که به قلب پدری که عزیزترین فرزندش را ذبح می‏کند، وارد گردد، تا در نتیجه شایسته عالیترین درجات «صاحبان پاداش بر مصائب» گردد.
خداوند به ابراهیم چنین وحی کرد:
ای ابراهیم! محبوبترین خلق من نزد تو کیست؟!.
ابراهیم «پروردگارا نیافریدی خلقی را که در نزد من محبوبتر از حبیب تو محمد (ص) باشد».
خداوند به ابراهیم فرمود: «محمد (ص) را بیشتر دوست داری یا خودت را؟».
ابراهیم «محمد (ص) را از جان خودم بیشتر دوست دارم».
خداوند فرمود: «فرزندت محمد (ص) را بیشتر دوست داری یا فرزند خودت را؟».
ابراهیم «بلکه فرزند محمد (ص) را بیشتر از فرزند خودم دوست دارم».
خداوند فرمود: «ذبح و کشته شدن فرزند محمد (ص) بدست دشمنانش از روی ظلم برای تو دردناکتر است، یا قربان نمودن فرزندت بدست خودت بخاطر اطاعت از فرمان من؟».
ابراهیم «بلکه ذبح فرزند محمد (ص) بدست دشمنانش برایم دردناکتر است از ذبح فرزندم بدست خودم».
خداوند فرمود: «ای ابراهیم، جمعیتی که ادعا می‏کنند از امت محمد (ص) هستند، بزودی از روی ظلم فرزند آنحضرت حسین (علیه‏السلام) را ذبح می‏کنند و گردن می‏زنند، چنانچه گوسفند را ذبح می‏کنند، و در نتیجه آن جمعیت مورد غضب من واقع می‏شوند».
ابراهیم گریه کرد و قلبش پر از اندوه و درد شد و همچنان برای مصائب امام حسین (ع) گریست.
خداوند به او وحی کرد که: «ای ابراهیم! گریه تو برای فرزند محمد (ص) (یعنی حسین علیه‏السلام) را بجای گریه تو بر فرزندت (اسماعیل) بفرض اینکه او را قربان می‏کردی و گریه می‏نمودی قرار دادم، و عالیترین درجات پاداش «صاحبان پاداش بخاطر مصائب» را به تو عنایت کردم.