بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
یکی از مراجع و علمای بزرگ قرن چهارم، علامه بزرگ، شیخ صدوق (محمد بن علی بن حسین بن موسی بن بابویه) معروف به «ابن بابویه» است، وی در حدود سال 307 هجری قمری در بلده ری از دنیا رفت و قبر شریفش در شهر ری، در قبرستان معروف به ابن بابویه، مزار شیفتگان حق است.
این عالم بزرگ در حدود سیصد جلد کتاب، در فقه و حدیث و رجال و کلام و غیره نوشت که از معروفترین کتاب او «من‏لایحضره الفقیه» است.
از عجائب اینکه: در سال 1238 هجری بر اثر بارندگی شدید و جاری شدن سیل، شکافی در کنار قبر او پیدا شد و قسمتی از مرقد شریفش خراب گردید.
عده‏ای برای تعمیر مرقد، آماده شدند، در حین کندن اطراف قبر، سردابی را یافتند، داخل سرداب رفته و تجسس کردند پیکر مقدس شیخ صدوق را تروتازه یافتند، در حالی که کفنش پوسیده شده بود، حتی رنگ حنای روی ناخنها و اثر کمربند در قسمت کمر او پیدا بود، گوئی تازه او را دفن کرده در حالی که 857 سال از دفن او می‏گذشت.
زمان سلطنت فتحعلی‏شاه قاجار بود، جریان در همه جا شایع شد و این خبر به گوش فتحعلی‏شاه رسید (سیاست فتحعلی‏شاه دومین شاه قاجار این بود که نسبت به مراجع و علما، اظهار دوستی می‏کرد).
فتحعلی‏شاه خودش شخصاً، این موضوع را پی‏گیری کرد، به شهر ری رفت و با جمعی از اعیان و علماء، کنار قبر شیخ صدوق (طاب ثراه) رفتند، علماء و شخصیتهای مورد اطمینان خود را داخل سرداب فرستاد، آنها رفتند و بدن مطهر شیخ صدوق (ره) را تروتازه یافتند و همگی نزد فتحعلی‏شاه آمده و گواهی دادند، و برای شاه ثابت شد و او یقین کرد که این خبر، راست است.
آنگاه فتحعلی‏شاه دستور داد بارگاه مجلل و زیبا، روی قبر شیخ صدوق (ره) که هم‏اکنون نیز پابرجاست، ساختند.