بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
هنگامی که رسول خدا (ص) با یاران اندک به مدینه مهاجرت نمودند، در آغاز چون مسلمانان، کم، بودند، پیامبر (ص) هنگام سخنرانی، بر ستون مسجد (که ستونی از نخل خرما بود) تکیه می‏داد، و به ارشاد مردم می‏پرداخت، ولی وقتی که جمعیت مسلمین، بسیار شدند، به دستور پیامبر (ص) یک منبر سه پله‏ای ساختند تا هنگام سخنرانی، بالای منبر رود، روز جمعه فرا رسید، مسلمانان در مسجد مدینه جمع شدند، پیامبر (ص) برای اولین بار از پله‏های آن منبر بالا رفت.
در این هنگام، فریاد ناله از تنه درخت خرما (که ستون مسجد و تکیه‏گاه قبلی پیامبر (ص) بود) بلند شد، همانند ناله شتری که از بچه خود جدا شده، آه و ناله می‏کرد که همه حاضران آن ناله را شنیدند، و این ناله بخاطر فراق بود، که پیامبر (ص) دیگر هنگام سخن گفتن به آن تکیه نمی‏کند.
عجیب اینکه: پیامبر (ص) هنگامی که بالای منبر رفت، سه بار گفت: «آمین».
روشن است که کلمه «آمین» (خدایا به استجابت برسان) در پایان دعا یا نفرین، گفته می‏شود، و در اینجا این سؤال در ذهن حاضران آمد که چرا پیامبر (ص) «آمین» گفت، ولی طولی نکشید که پاسخ این سؤال روشن گردید و آن این بود که پیامبر (ص) وقتی بالای منبر رفت، از جبرئیل سه نفرین شنید (که دیگران این صدا را نمی‏شنیدند).
پیامبر (ص) شنید که جبرئیل می‏گوید: «خدایا لعنت کن (یعنی رحمتت را دور کن) بر عاق والدین (کسی که پدر و مادرش را ناراضی می‏کند) فرمود: آمین، سپس شنید، جبرئیل عرض کرد: خدایا لعنت بفرست بر کسی که ماه مبارک رمضان بر او بگذرد و او از رحمت و آمرزش الهی محروم گردد».
پیامبر (ص) فرمود: آمین.
از آن پس، شنید جبرئیل گفت: «خدایا لعنت کن کسی را که نام تو (رسول خدا) را بشنود و صلوات نفرستد، پیامبر (ص) گفت آمین».
با توجه به اینکه «آمین» پیامبر (ص) مورد قبول و استجابت خدا است، این حدیث هشدار خطیری است که در مورد عدم احترام به پدر و مادر، و محرومیت از آنهمه برکات سرشار ماه رمضان، و درود نفرستادن بر پیامبر (ص) هنگام شنیدن نام آنحضرت، به ما می‏دهد، و می‏آموزد که در این سه موضوع، توجه کامل داشته باشیم، و حق آنرا بخوبی ادا کنیم.