بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
هنگامی که در جنگ جمل، علی(ع) بدون اسلحه به میدان رفت و زبیر را طلبید و با او اتمام حجت نمود (که در داستان قبل بیان شد ) و سپس به صف سپاه اسلام بازگشت.
یاران به آنحضرت عرض کردند: « زبیر، یکّه سوار قریش است و قهرمان جنگ می‏باشد، و تو دلاوری او را بخوبی می‏دانی، پس چرا بدون شمشیر و زره و سپر و نیزه، به سوی میدان رفتی؟! در حالی که زبیر، خود را غرق در اسلحه نموده بود».
امام علی (ع) در پاسخ فرمود: « او قاتل من نیست، بلکه قاتل من، مردی بی نام و نشان،و بی ارزش و نکوهیده نسب است، بی‏آنکه به میدان دلیران آید، از روی غافلگیری، خواهد کشت (یعنی او تروریست است)».
و ای بر او که بدترین مردم این جهان است، دوست دارد مادرش در سوگوارش بنشیند، او همانند «احمر» پی کننده ناقه حضرت ثمود است، که این دو در یک خط هستند منظور حضرت، ابن ملجم ملعون بود، و آنحضرت در این گفتار خبر از شهادت خود داد.