بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
ابوالاسود دئلی از یاران مخلص و دوستان صمیمی امیرمؤمنان علی علیه‏السلام بود و در علم و عدالت و فضائل اخلاقی، به سطح عالی کمال رسیده بود به گونه‏ای که حضرت علی (ع) در دوران خلافتش، او را قاضی منطقه‏ای قرار داد، ولی پس از مدتی، علی (ع) او را از مقام قضاوت، عزل کرد.
او به حضور علی (ع) آمد پرسید: «چرا مرا از مقام قضاوت عزل کردی، آیا از من خیانت و انحرافی دیدی؟!».
امیرمؤمنان (ع) در پاسخ او فرمود: نه، در تو خیانتی ندیدم، ولکن صوتک یعلو صوت الخصمین: «ولی هنگام قضاوت، صدای تو بلندتر از صدای دو نفری است که برای قضاوت (بین اختلاف و نزاع خود) به حضور تو آمده‏اند».
یعنی قاضی نباید آنچنان بلند، سخن بگوید که صدایش بلندتر از صدای متهمین باشد، تا مبادا یکنوع تحمیل و هراس بر آنها وارد گردد، و در نتیجه آنها در گفتار خود در تنگنا قرار گیرند.
آری تنها به این جهت تو را از مقام قضاوت، عزل کردم!