بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
دو نفر که یکی پدر و دیگری پسرش بود به حضور علی (ع) رسیدند، امام علی (ع) احترام شایانی از این دو نفر مهمان کرد، آنها را در صدر مجلس نشاند و خود در پائین مجلس در برابرشان نشست و سپس دستور داد برای مهمانان غذا بیاورند، قنبر غذای آنها را حاضر کرد و جلو آنها گذاشت. پس از غذا، قنبر ظرف و آفتابه و حوله‏ای آورد، تا دست مهمانان را بشوید.
حضرت علی (ع) آفتابه و ظرف را گرفت و نزد پدر نشست تا دست او را بشوید.
پدر، اظهار شرمندگی می‏کرد و نمی‏گذاشت و برخاست و عرض کرد: «چگونه من حاضر شوم شما بزرگوار، آب بدستم بریزید و من دستم را بشویم».
امام علی (ع) فرمود: «خداوند می‏خواهد بین تو و برادرت، امتیازی نباشد، و هیچکدام اظهار برتری بر دیگری نکنند، و با این خدمت، چندین برابر در بهشت به من پاداش عنایت کند...».
بالاخره مهمان (پدر) ناگزیر حاضر شد و نشست و علی (ع) آب ریخت و او دستش را شست، سپس علی (ع) حوله را به او داد و او دستش را پاک کرد، آنگاه فرمود: «سوگند به حقی که می‏شناسم، در این کار آنچنان آرامش در من وجود دارد، که هیچ تفاوتی خودم نمی‏یابم که قنبر دست تو را بشوید یا خودم بشویم».
وقتی نوبت به پسر رسید، علی (ع) آب و ظرف و حوله را به فرزندانش محمد حنفیه داد، و به او فرمود دست پسر را تو بشوی، محمد حنفیه دستور پدر را اجرا نمود.
علی (ع) هنگام این دستور به محمد حنفیه، فرمود: «پسرم اگر این دو نفر مهمان که یکی پدر و دیگری پسر او است با هم نبودند و تنها نزد من می‏آمدند، دست آنها را می‏شستم چه پدر باشد و چه پسر، ولی چون با هم آمده‏اند، خداوند نمی‏پسندد که بین پسر و پدر بطور مساوی رفتار شود (بنابراین من که پدر شما هستم دست پدر را شستم و تو دست پسر را بشوی».