بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
آنگاه که امیر مؤمنان علی (ع) زمام امور مسلمانان را به دست گرفت، در این ایام روزی در «نخیله» (سرزمین نزدیک کوفه) بود، پنجاه نفر از یهودیان به محضر آنحضرت رسیده وعرض کردند. ما از کتابهای خود دیده‏ایم که خبر داده‏اند از سنگی عظیم که نام هفت نفر از پیامبران در آن نوشته شده وآن سنگ در همین سرزمین است ولی هر چه کاوش کردیم آن را نیافتیم.
امام علی (ع) همراه آنها از نخیله بیرون آمد و چند قدم راه پیمودند تا به تل ریگی رسیدند، علی (ع) همانجا توقف کرد وفرمود: «آن سنگ زیر ریگها است».
یهودیان عرض کردند: ما نمی‏توانیم آن همه ریگ را برداریم تا آن سنگ را بنگریم.
امام علی متوجّه خدا شد واز درگاهش خواست که آن ریگها رااز روی سنگ بردارد، ناگهان طوفانی وزید وتمام آن ریگها را به اطراف پراکنده ساخت و در نتیجه، آن سنگنمایان شد و علی (ع) به یهودیان فرمود: آن نامها در آن جانب سنگ که روی زمین قرار گرفته، ثبت شده است.
آنها با بیل وکلنگی که همراه داشتند، هر چه در توانشان بود کوشیدند، تا سنگ را به آن سو برگدانند، ولی از عهده این کار درمانده شدند. در این وقت امیر مؤمنان علی (ع) به پیش آمد و با دست پرتوان خود، آن سنگ را به جانب دیگر انداخت، در نتیجه آن سوی که نام هفت پیامبر، در آن نوشته بود آشکار شد.
یهودیان دیدند در آن، نام این پیامبران نوشته شده: نوح و ابراهیم و موسی و داود سلیمان و عیسی و محمد «علی هم السّلام جمعاً» همانجا و هماندم نور حقانیت اسلام بر قبلشان تابید و شهادتین را به زبان جاری کرده و قبول اسلام نمودند.