بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
خشم و غضب، آتشی استکه در قلب انسان وارد می‏شود که اگر به آن توجه برافروخته می‏گردد، بلکه باید در اوّلین فرصت آن را خاموش کرد.
شخصی به حضور رسول خدا (ص) آمد و عرض کرد به من درس بیاموز.
پیامبر (ص) فرمود: «برو ولی مراقب باش که خشم و غضب نکنی».
آن شخصی گفت: همین موعظه، مرا که کافی است.
به سوی خانه خود رهسپار شد، ناگهان دید جمعی از بستگان او از خانه بیرون آمده‏اند و بر سر موضوعی با قوم دیگری می‏خواهند بجنگید. وقتی دید خویشانش مسلّح شده‏اند، از نیز اسلحه خود را برداشت و به خویشانش پیوست. در این وقت حساس، سخن پیامبر (ص) بیادش آمد که فرمود: «غضب نکن» فوراً اسلحه‏اش را به کناری انداخت، سپس آرام آرام نزد قوم طرف مقابل آمد و به آنها گفت: «شما از قتل و مجروح کردن و نزاع چه فایده‏ای دیده‏اید، شما نزد من آئید هر چقدر مال و ثروت خواستید من ضامن می‏شوم به شما بدهم».
این سخن آرام، در آنها آنچنان اثر نیک گذاشت که بی درنگ گفتند: ما سزاوارتر هستیم که این کار را بکنیم و پیشقدم در نابودی نزاع شویم، به این ترتیب خشم و غضب رفت و جای خود را به صلح و صفا داد.
از سخنان امام صادق علیه‏السّلام است «شیطان لشگری همچون غضب و زنان (هرزه) ندارد».