چون عمرولیث به نیشابور آمد، لشکریان او در منازل مردمان فرود می‏آمدند، و کار بر اهل شهر تنگ شده بود. در آن اثنا زنی به تظلم نزد وی رفت و گفت: زنی بیوه‏ام و چهار طفل نارسیده دارم، و مرا در این شهر چهار سرای است که همه را لشکریان تو فرو گرفته‏اند، و من با طفلان خود در میان کوچه مانده‏ایم، و خواری و رسوائی می‏کشیم. اگر حکم کنی که یک سرای از آن جمله به ما باز گذارند از عدل و احسان تو بدیع و بعید نخواهد بود.
عمرو در غضب شد و گفت: لشکریان من از سیستان خانه و سرا باز نکرده‏اند و بدین دیار نیاورده که مردم را تشوش ندهند. مگر در قرآن نخوانده‏ای که: ان الملوک اذا دخلوا قریة افسدوها و جعلوا اعزة اهلها اذلة (6) یعنی: بدرستی که پادشاهان چون در آیند به دیهی یا شهری که به قهر گیرند، تباه سازند. یعنی خراب گردانند آنرا، و گردانند عزیز آن موضع را خوار و بی‏مقدار.
زن گفت: ای ملک! مگر آیه ما بعد را فراموش کرده‏ای؟ که در حق ظالمان و منازل ایشان می‏فرماید: فتلک بیوتهم خاویة بماظلموا یعنی: اینست خانه‏های ایشان، یعنی دیار قوم ثمود، بنگرید آنرا در حالتی که خالیست از مردمان و خرابست سقفها و دیوارهای آن به سبب ظلمی که کردند.(7)
عمرولیث از استماع این آیه چنان متأثر شد که آب از چشمش روان گردید، و فی الفور حکم کرد که تمام لشکر از شهر بیرون روند، و در صحرا خیمه و خرگاه زنند، و چاووشان و ملازمان را گفت تا چوگانها گرفته و فرو تاختند، و در سه چهار ساعت نجومی(8) شهر را از سپاهی بپرداختند.(9)